'Baise moi!' 'Baise moi!'
Van twee kanten van het bed. Als spin-off had JP Léaud – de man in het
midden – best een 'hoe moet je daten'-boek kunnen schrijven. Of toch
niet? Hij is hier in elk geval op het maximum van zijn lichamelijke en
geestelijke kunnen. Charmant, irritant, pesterig en romantisch, en dat
alles precies in de juiste combinaties. Veel méér dan vrouwen
achtervolgen doet de babbelkous niet. Hij vergelijkt zich met een groot
auteur. 'Die zat ook altijd in 't café, te lezen en te schrijven. Ik
houd het gewoon bij lezen.' Slackeren op zijn Frans, tijdens die post '68-dip, die trouwens erg taai bleek. L'ennui noemen ze dat. En natuurlijk heeft
Léaud ook daar wel een theorietje of twee over. Je moet dus wel tegen
ruim drie uur soms doodsaaie, dan weer hilarische prietpraat kunnen. Le
Faux Belmondo! Naast een afgebroken relatie en een vastgelopen open
relatie doet Leaud pogingen een verpleegster binnen te hengelen. Het
nonnetje met de klassiek-Poolse vlecht heeft uiterlijk wat van de wilde
Zelda Fitzgerald. De vrijgevochten tweede helft voelt mede dankzij haar bizar modern aan. Een soort vroege Vice-mentaliteit. Heel veel seks
en heel veel booze, en tegelijkertijd het inzicht dat het nihilisme
daarmee niet verholpen is. De slacker kan enkel nog constateren: 'Waar
zijn de mensen, ze zijn allemaal verdwenen.' In een trio alleen zijn.
'Un maximum de cinema.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten