'May
I kiss you the way I would a rich, but loathsome aunt?' Er zijn
nauwelijks Salinger-adaptaties. Hollywood heeft zich nooit aan één van
de Nine Stories gewaagd. Zelfs de seventies brachten geen klassieke
Catcher in the Rye-film voort. Mocht niet van de lastige kluizenaar. My Foolish
Heart kan je dus best dé uitzondering noemen. Ook in het oeuvre van
Salinger. Het verhaaltje stamt uit de tijd dat hij zijn centjes
probeerden te verdienen door verhalen naar The New Yorker te sturen. De
'TCM'-adaptatie heeft alle peper in het voorgerecht gedropt. Een
bitchy dame aan de booze. Een ongewenst kind en een ongewenste husband.
De setup zou tot een zeer verbaal en vocaal gevecht kunnen leiden, waar
een echtpaar én hun beider 'beste' vriendin elkaar dan de maat nemen. In
werkelijkheid verschuilt de film zich in een lange flashback, en
daarmee in enkel zoete gangen. Wel is de 'date game' verrassend echt.
Het meisje geeft steeds nét dat ene stapje meer toe. ('Goed, je mag me
naar de deur brengen, oké, je mag me naar de lift brengen') En na een
tijdje vindt de kerel dan dat hij nu wel genoeg heeft gedaan voor een
zoen! Maar z simpel gaat dat niet: 'My date is inside, dancing. And I'm
supposed to be outside, crying.' De teksten blijven gevat, maar het
flauwe einde wringt het laatste restje liberalisme uit de film. Salinger
was not amused. Adaptaties? No thanks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten