'Your
attitude is typical of the male in capitalistic society.' Alweer een
musical gebaseerd op een klassieke film. Het leidt aanvankelijk tot
ergernis. Van
Ninotchka blijf je af! Bovendien, hoe moet je in
hemelsnaam Greta Garbo doen vergeten? Dan kunnen je teksten nog zo leuk
zijn... De ijzeren tante bitste ze toch veel beter. Mamoulians
musical-oplossing? Ondergoed en Fred Astaire. Jawel, de sexy geneugten
van het Westen bevinden zich onder jarretel-gordels, en Astaire tovert
ze tevoorschijn. Het begint allemaal met één stoel als danspartner.
Magie in een meubelstuk. De Amerikaan in Parijs twijfelt geen moment als hij de
gestaalde communiste ziet. Hij zal haar krijgen. Ook al wil zijn de
Renault-fabrieken zien. Astaire toont haar wat een vrouw wérkelijk
belangrijk moet vinden. Haar looks! In het begin stribbelt (Cyd
Charisse) nog vermakelijk tegen. De verwijten vliegen in 't rond.
Imperialistic! Capitalistic! Maar 'misogynistic' ontbreekt typisch
genoeg. Zóveel gelijk mocht ze toch niet hebben van het scenario.
Sterker nog... Even later zingt ze dronken van champagne: 'Without love,
what is a woman? A pleasure unemployed.' In de marges van de film
treffen we twee verrassende bekenden. Peter Lorre speelt een onooglijk
en olijk Russisch kameraadje. En niemand minder dan Wim Sonneveld is er
ook bij. Hij past zich zonder moeite an. Culturally appropriate.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten