'Mysterioooo.' Heerlijk Spaans
mengelmoesje. Zo'n film die volledig in haar eigen duister-dromerige
wereld leeft. Een muzikale film noir uit het Baskenland met grotesk
Japanse trekjes? Por qué no? Sla die kijker maar knock-out als een
'sacas de patates'. Ik zal maar gewoon bij het opvallendste beginnen.
(Tevens de titel.) La Ardilla Roja is de ultieme campingfilm. Vergeelde
vakantiedia's komen hier tot leven. Een vakantiekracht rijdt op een
krakkemikkige fiets vooruit om de staanplaats aan te wijzen. Aldaar
aangekomen beginnen de buren zich meteen met de new arrivals te bemoeien
(Alleen de terugkeer van hetzelfde meisje om je 'broodbestelling' voor
morgen op te nemen ontbreekt.) Hoewel grote delen van de film dus bewust
lummelend op de camping worden doorgebracht, begint La Ardilla Roja
in San Sebastian. Op een brug. Als een noir. Met een bloedjemooie Under
The Skin-motorrrijdster en een suïcidale verwaaide artistieke kerel.
Hij redt haar en zij hem. Het ziekenhuispersoneel vindt 't allemaal wel
best zo. 'Ik ben ook tegen het huwelijk.' Een andere verpleger (met de
dopingnaam Fuentes) vraagt op de nachtradio om Nat King Cole. Muziek
verbindt de lijntjes en kleurt de film Lynchiaans, met een heuse
theme song bovendien. Wat Spaans verknipte seksspelletjes doen de rest. Een
zweterig zout notenkrakertje. Profundo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten