'I heard the news. The war was ending
and I couldn't get to it.' Een oorlogsfilm zonder oorlog. Zo zie ik ze
graag. Hoe minder er gebeurt, hoe beter. Het soldatenleven bestaat uit
verveling. Dát aankunnen is ook een vorm van kracht. (Het wordt hier
letterlijk gezegd.) Niet dat de film veel tijd maakt voor zulke
'Tartaarse' overpeinzingen. Hollywood draait hier een heel aangenaam
rondje in de retro-carroussel. In de fifties verlangde men blijkbaar
alweer naar vijftien jaar eerder. De oorlogsjaren kregen een gouden gloed.
Toen stonden de neuzen nog dezelfde kant op, en voelde Hollywood zich
belangrijk. Een indrukwekkend veteranenteam werd opgetrommeld voor een ode
aan die films van weleer. Ford en LeRoy regisseerden samen. Cagney –
lééfde die nog! – speelt de klassieke Charles Laughton-achtige rol als
nukkige kapitein. Zelfs William Powell doet mee als 'de doc'. Maar het
mooist is de titelrol voor de man met de goudbruine stem: Henry Fonda.
Hij ziet er bijna Bogartesk afgepeigerd uit, en dat past precies. In de
fifties konden oorlogsfilms een vleugje minder patriottisme bevatten, en
een vleugje meer melancholie. De luitenant op een oorlogsschip dat
nooit actie ziet, droomt van zelfdestructie. Meestal leidt ene Jack
Lemmon 'm af met ouderwetse meligheid, maar zelfs Lemmon heeft 'm wel
door. 'He was happy for a minute, did you hear him laughing?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten