'I
just realized I've had breasts for three full years now.' Misschien ben ik
toch meer het Adriaan Mole-type... Deze diary raakte namelijk enkel verkeerde
knopjes bij me. Ik vermoedde een lekkere shocker, maar in werkelijkheid
is The Diary gevaarloze meuk, opgebouwd uit vele laagjes hypocrisie. Een
meisje van vijftien krijgt zin in seks, en vindt het echte werk bij het
oudere vriendje van haar hippiemama. Op een oude fiets moet je het
leren, en zo gezegd zo gedaan. Met haar beste vriendin gaat ze
vervolgens door een slettenfase, die in combinatie met de voice-over
toch barst van de potentie. Lekker ironisch en bitchy doen. Girl
power! Het had een film kunnen zijn waar ze vroeger Christina Ricci voor
aantrokken. Maar eigenlijk zie je het meteen aan dit meisje met haar
bolle poppenogen verbijsterde blik. Ze is een beetje zielig. Het type
dat als grijze muis óf in therapie óf naar de kunstacademie vliegt.
(Haar tekeningen geven de film een broodnodig Ghost World-tikkie.) Na
elke potentieel bevrijdende seksdaad lijdt het kind aan een ergerlijk blasé
schuldgevoel, en als haar 'stiefvaderlijke' liefde eindelijk interesse
in haar heeft, vindt ze 'm prompt zwak en wattig. Het was alleen
interessant toen het nog verboden was. De film zelf stiefelt vervolgens
gemakzuchtig richting een moraal van 'te vroeg en teveel seks is bad for
you, mkay?' Voor je het weet zit je in de drugs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten