De
immigrantendroom. Altijd op weg naar beter. Een Zweedse vader en een
zoon in hetzelfde schuitje. Door de mist richting haven. Ik speurde naar
het Vrijheidsbeeld, terwijl de vader alvast over het droomland verhaalt. Wat
de mensen er eten. (Veel!) Wat de kinderen er doen. (Niets!) Dan
verschijnen de vlaggen. Ze zijn in Denemarken beland. Voor zijn
immigrantendroom hoeft de eenvoudige Lasse Kallstrom uit Tommelila niet
ver te reizen. En misschien is dat maar beter ook. Want dergelijke
droombeelden van naties, ze blijken weer illusies. En dan treedt
immigrantendroom 2.0 in werking. Zolang zoonlief Pelle het dan maar goed
zal hebben, als gift van een arme man. Pelle begint nu zelf alvast maar
van Amerika te dromen. Hun nieuwe leven op een Deense boerderij kent
zijn momenten van muzikaliteit en vrijheid, maar het is toch vooral heel
hard werken. Zo ruw als het meesterwerk The Tree of Wooden Clogs wordt
het nooit, maar dat is nu echt zo'n film die je nooit meer óngezien krijgt.
Het lijk in de klas vormt ook hier bovendien een krachtig moment van pijn,
en een akelige voorafschaduwing bovendien. Bovenal is daar altijd de
magistrale Max von Sydow, een kei als de doodsimpele ongeletterde
stalknecht. Jandekiaans verslagen probeert hij zoon Pelle het weinige
dat hij weet mee te geven. Tot hij zelf niks meer weet. 'Kunnen we hier
niet blijven?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten