Genoeg indrukken, zegt mijn pa
meestal als hij een film kijkt. Even later zet ie 'm af. Nu is zijn
grens sneller bereikt dan de mijne, maar op het ADHD-level van Guy
Maddin zal ik nooit helemaal intunen. Eén seconde niet bewogen is
één seconde niet geleefd. The Forbidden Room verschiet vaker van kleur
dan je met je ogen kunt knipperen onder invloed van een pep-pil. De
ongemakkelijke retro van Maddin blijft een unieke, maar toch ook wel
wat vermoeiende ervaring. Zeker op een vrij epische lengte van twee uur.
(Tachtig minuten, please!) De Canadees wedijvert hier fanatiek met
Meliés, een invloed die – voor zover mogelijk – Maddins wereld wel
toegankelijker maakt. Een Sheherazade-achtige structuur zorgt voor schil
na schil na schil vol magie, mysterie, moord én borsten. In een
nachtclub zingt een vamp, en croont een kerel 'the derriere song'. In
een wolvengrot kronkelt een pack dames, bij een vulkaan wordt er
geofferd. (Een dame, duh.) Elke keer als er een nieuwe acteur verschijnt
wordt deze met een droge tussentitel én vermelding van de acteursnaam
geïntroduceerd. Het voorspelbare effect is dat de film voelt als een
eeuwigdurend intro. Wat blijft er hangen in dit bombardement? Dat alles
maar dan ook álles kan. De droom van de snorharen! Daar bewegen de
mondhoeken wel van, en in de goede richting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten