Interstellar

 

'It was gravity.' Ik zat te peinzen met welke film ik Interstellar lange tijd door elkaar haalde. Je had toch een vehikel met Bullock en Clooney dat alleen in 3D de moeite waard zou zijn? Inderdaad. Gravity. Grappig genoeg precies het concept waar Interstellar om draait, en waar de film ook last van heeft. Het verhaaltje vol mumbojumbo wordt keer op keer teruggetrokken door de aarde. Onnodig. Jessica Chastain kan het scenario daar niet redden. Toegegeven, het begint er nog wel gaaf. Geef me een distopie, any time. De gewassen sterven. Apocalyptische stof daalt neder. McConnaughey sappelt met zijn moederloze gezinnetje. Zijn southern 'drawl' trekt zwaarder dan ooit, als het toch vet moest... Inhoudelijk krijgen we Spielberg. Religieus patriottisch, met een rotsvast geloof in wat out there is, maar ook in de mensheid. Na wat hints van E.T. (of A.I.) gaat Matthew ervandoor. Op pad voor die Close Encounter. In de ruimte zijn de beelden fijn, maar maakt de film tevéél van de melodramatische momentjes die voor de hand liggen, en te weinig van de frisse kansen die het scenario biedt. Space relativity bijvoorbeeld. Dat jij één uur op een planeet dwaalt, en er terug in je spaceship 23 jaar voorbij zijn gegaan. Pas richting slot transcendeert het scenario in de juiste Tarkovskyaanse richting. Geen 3D maar 5D. Daartussenin... Ene zwarte gat in, andere uit.