'That's all we have in Spain now... accents.' Heel Hollywoods
oorlogsbudget werd opgeslokt door deze film, gok ik zo. Vanaf de
muzikale ouverture tot de eindexplosies paradeert For Whom The Bell
Tolls statig rond. Een beetje borstroffelen doet niemand kwaad. De film
ziet er werkelijk heerlijk uit. Duister in schilderachtige
grotten, weids en schitterend in de bergen, wanneer de Spaanse
republikeinen zich dan toch maar eens buiten begeven. Dit stelletje hele en
halve gypsies wordt geleid door de vurige vrouw Pilar. Een waar
Carmen-typetje. Ongetemd en een tikje fout. Die hete Spanjaarden, ze
hebben toch een rustgevend blank middelpunt nodig, zo lijkt het scenario te
denken. Gary Cooper brengt de ratio, maar oogt mij te bedachtzaam en
gladjes voor een Hemingway-held. Niet genoeg machismo. Zoals een
Spanjaard analyseert: 'No beard. He has no beard!' De romance van Cooper
met de kortgewiekte Ingrid Bergman is wel leuk. Samen in de slaapzak.
'Did I muss up you hair?' De eerste helft van de film gebeurt er
aangenaam weinig. Cooper verklaart zich een Republican – een duidelijke
inside joke – en de Peckinpaheske flashback naar dorpse gruwelen werkt
krachtig. Daarna trekt men - als gezegd - naar buiten voor die spectaculaire special
effects. Cooper lijkt zijn belangrijkste monoloog zelfs af te raffelen.
Actie! 'The old man and a dynamiter.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten