zaterdag 13 augustus 2016
True Love
'Mijn eigen vriendin op de bachelor party!?' Huwelijken in films. Nooit
een goed idee voor de personages, altijd een goed idee voor de kijker.
Geen suf boy meets girl gedoe, maar alles wat erna komt. Die echte
existentiële shit. De twijfel. In True Love gaan twee piepjonge Italo's
trouwen. Recht uit het ouderlijk huis. Madonna en Terminator-posters nog
aan de muur, kinderachtig gekibbel in hun karakter. Zeker de jongen
lijkt niet aan toe. Hij wil nog elke dag een bachelor party
beleven. Lekker drinken met de maten. En nu moet hij nadenken over de
kleur van de aardappelpuree op zijn bruiloft. Blauw!? 'Ja, dat past bij
de de kleding.' De vraag schemert in de donkerblauwe New Yorkse nacht... Is die aardappelpuree net zo unreal als hun liefde? In honderd
minuten toont regisseur Nancy Savoca deze licht-nostalgisch gestemde
worsteling. Het gebabbel in het Bronx 'tawkin'-taaltje kennen we. (Je
zou eens een andere subcultuur van Amerika willen zien.) Maar de
soundtrack is fenomenaal. Vol slijpers en deep cuts. De drums bij Pam
Russo kletteren zo gaaf. Met een vrouw als regisseur ben je verzekerd
van minstens één goeie seksscene. De erotische vlinders moeten dan maar
als tegenwicht dienen voor het oversteken van die Graduate-kloof.
Ineens een ander leven. Een bruid in protserig toilet op protserig
toilet. 'Let's not get domestic.'
Labels:
films uit de jaren '80,
Nancy Savoca
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten