Shakespeare vind ik meestal 'most retrograde to our desire', maar deze maffe Hamlet
doet lachwekkend leuk. De film verplaatst de actie naar NY anno 2000.
Denmark wordt dan een media corporatie, Elsinore een peperduur hotel, en
Hamlet de
Cosmopolis-zoon van een CEO. We krijgen de teksten echter wél
gewoon onversneden opgediend, wat begrijpelijkerwijs een mallotig
effect geeft. Bill Murray lijkt - als Laertes - aan het eind van elke tekstregel een opgelucht kirretje van blijdschap te willen geven.
Er valt sowieso genoeg te grinniken. Hamlet draagt een IJslands
hipster-mutsje en drinkt een welbekend Deens bier-merk. En goeie pa, die
verschijnt godbetert op een Pepsi-automaat! Ethan Hawke neemt de film het meest serieus, en misschien moest hij dat
ook wel als hoofdrolspeler. Hij dwaalt met intense blik door de
plaatselijke Videoland, werkend aan zijn 'onthullingsprojectje'. Rond
zijn 'errant knaves'-speech krijgen die dekselse teksten toch weer een
hypnotiserende bezwering. De film scoort echter ook meer eigen punten
met de electro-ro(c)kerige soundtrack. Onder meer Four Tet en Primal Scream
schitteren. Echt zo'n persoonlijke cassette-tape compilatie die je
meteen op wilt sporen. Zeker bij Ophelia thuis werkt het. Zij woont in
After Hours-land! Dan ben ik snel om... 'Give thy thoughts no tongue'. Sorry
Shakespeare, toch weer gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten