'It
is not ideals which bind us together, but failure.' Toulouse-Lautrec
had reden tot klagen. Het leven had hem barslechte kaarten gegeven.
Enkel drank deed hem zijn waardeloze lichaam even vergeten. Drank én de
Moulin Rouge. Het wilde Parijse establishment waar je soms een witte
onderrok zag! Regisseur John Huston (zelf ook schilder, maar was die man
niet?) krijgt maar geen genoeg van de dansbewegingen. De
openingssequentie duurt en duurt. Eigenlijk een beetje té. Het leven van
Toulouse hoef je niet met een soort Heaven's Gate-grandeur aan te
pakken. Je kunt beter laag bij de grond blijven. Bij het uitschot en de
gekken. Daar waar het altijd duistert. De volvette Robijn-technicolor
van de film schreeuwt ondertussen om Minnelli als regisseur. Ik moest denken
aan diens
Lust for Life over Van Gogh. Een betere schilder, maar
uiteindelijk dezelfde film. In beide biopics vormt een 'on screen'
schilderijententoonstelling' het ware hoogtepunt. Huston worstelt met de
zelfgeschreven dialogen. Ze hinken, terwijl de losse zinnen wél aardig
aforistisch lopen. Zo komt het spektakel toch vooral van acteur José
Ferrer. In perfect disguise. Zijn hart verpandend aan de hoertjes die 'm
niet moeten. 'My rich cripple from Montmartre.' Het leven was keihard
voor gehandicapten. En anders was Toulouse het wel voor zichzelf.
'Please give your devoted monkey his hat.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten