'My
obstructive attitude!? Did I build this idiotic roadblock?' Eén van de
Hebriden verkeert in rep en roer. Hun whisky raakt op! Meteen verdwijnen al die
wereldoorlog-zorgen. Niet dat de nazi's zich ooit in deze uithoek zouden
wagen... Het pittoresk claustrofobische eilandje ligt er schitterend
verlaten bij. Je vliegt zo de bocht uit, de zee in. Inderdaad een Tight
Little Island, zoals de alcoholvrije, ietwat Pynchoneske
Amerikaanse filmtitel luidt. De bevolking moet haar dansjes nu doen
zonder drankjes. Lastig, zeker met die vervelende 'home guard'-pief, en
zijn ingebeelde gezag. Aan zee hoort het leven zijn uiterst landerige
gangetje te gaan. Het deed me soms denken aan het pareltje
The Small Back Room. De totale marges van de oorlog. Plaatselijke schonen
flirten met lijzige stemmen. (Sensueel en hees van 'sticklips en
cigarettes.') Een jonge Bill Clinton look-a-like poogt moed te
verzamelen om zijn moeder de waarheid te vertellen. 'I've told you my
terms and if you don't like them, you can go to... Glasgow.' Maar nu
loop ik op de zaken vooruit. Die moed vindt hij immers pas als de
bevolking een schip 'vindt'. En de cargo van dat schip, die komt als –
geroken. Kortom, een klucht zo licht als een Radlertje. Door Ealing
studios gelukkig op locatie opgenomen. Fruitig, maar na een paar glaasjes niet al te fris meer. 'Long may your something reek.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten