'I've shopped and I've shopped.' Dus
dat is nou vrijheid... Het akelige brave Mrs. Miniver verdedigt de
waarden van de English Rose tegenover de monsterlijke nazi's, maar haar
verkoopargumenten zijn, inderdaad, verkoopargumenten. Een gezinnetje
werkt zich op richting small town chique. Oudste zoon
ziet het vlak voor WWII met enig meewaren aan. 'I think I've developed a social
consciousness.' Nog voor hij goed los kan gaan, verschijnt daar een
feodaal meisje (Teresa Wright). Haar versieren blijkt een makkie. Einde
van de linkse praatjes. Dat Mrs. Miniver een uiterst matige Wyler-film
is, komt heus niet door dergelijke klassenkriebels. (Sterker nog, had de
film hier maar wat meer mee gedaan!) Een 'chemisch' probleem doet de
prent de das om. De twee romantische setjes (oud en jong) vormen maar
geen goeie duo's. Misschien lag het aan het echte leven, want de zoon
(Richard Ney) trouwde ná de film met 'zijn moeder'! Greer Garson was dan
ook jaren te jong voor de rol. Ze moest vooral mooi zijn, zeker.
Typerend momentje: vader fluit naar haar om haar aandacht te trekken.
Hallo! Hun opmerkelijk zonovergoten paradijsje raakt danig verstoord
door vliegtuigen en Rotterdam-dissende Duitsers. Zelfs de ware adel
lijdt (met lichte tegenzin). 'Sirens, milady.' Gelukkig kan er gezongen
worden. 'Onward christian soldiers.' Op naar de winkel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten