'When I give the word
everything pops at once. Okay?' Het werd (weer) hoog tijd voor een 'duizend
bommen en granaten'-film. Geen exotisch oorlogssprookje zoals For Whom
The Bell Tolls, maar catharsisch knallen met de allies en de jerries.
Voor massaspektakel zit je goed bij producer Zanuck. Logistiek gezien
moet The Longest Day bijna net zo'n heksentoer zijn geweest als de D-day
invasie zelf. (Meerdere regisseurs, meerdere talen, en denk aan al het
peperdure camera-equipment dat ter land, ter zee en in de lucht 'ging'.)
Alle acteurs die er destijds toe deden, draven mee 't strand op. In de eerste
plaats natuurlijk de oude patriot John Wayne. Had dat niet Mitchum
moeten zijn, peinsde ik nog teleurgesteld. Een tweetal tellen later
verschijnt ook die knauwende rakker al in beeld. En daar houdt het niet
op. Burton en Connery bij de Engelsen, een jonge Lemmon, en nog vele,
vele anderen. Voor verfijnd acteerwerk hebben al die cameo-sterren geen
kans. Soms is dat jammer – ik had best meer van de manke Henry Fonda
willen zien – maar het gaat om de actie. De mooiste blitzscene volgt al
snel. Het prachtige Normandië gezien vanuit een vliegtuigje dat richting
een belangrijke brug moet 'gliden'. Stille wateren, diepe gronden,
luide knallen. De
Duitsers mogen mokken op Hitler. 'I wonder what "bitte, bitte" means?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten