'Smooth huh?'
'Creamy!' De zaakjes liepen zó gesmeerd, dat de makers tijd over hadden.
Deze komedie opent met een tiental minuten orkestmuziek.
Gedirigeerd in een uiterst protserig zuilen-decor. Alsof er een chique
epos volgt! Stiekem is het wel een leuke knipoog. Je kunt je het beste
béter voordoen dan je bent. Drie gold diggers leven volgens deze gouden
'a milli a milli' regel. Bacall speelt de opper-schepper met
meta-knipoog. 'Ik hield altijd van ouwe mannen. Herinner je die kerel in
African Queen...' Visueel valt vooral Marilyn Monroe op. Met ferme
bril. Althans, wanneer er geen man in haar buurt verkeert... Het blinde
gestuntel zorgt voor Wim T Schipperiaanse meligheid. Wat voor kerel
slaat Marilyn aan de haak? Eentje met een ooglapje natuurlijk. Betty
Grable vindt als het derde meisje ook al vlug de ware, dus van girl talk
komt het eigenlijk nauwelijks. Het gaat toch vooral om paraderen in mooie pakjes.
Een modeshow in een winkel, zou dat nog gebeuren heden ten dage? In die
oude Amerikaanse films zie je het vaak genoeg. De mannen sukkelen vooral
als voyeurs en aangevers, al houdt William Powell er de moed in. Ook
aan het eind van zijn carrière was hij een uitgestreken klasbak. En nu
geen grapjes over strijken maken. Dat stadium zijn de dames echt voorbij.
'My guy's real class. Never mentions his wealth, just refers to it.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten