Het viel niet mee deze 'historisch belangwekkende' rampenfilm serieus
te nemen. Dat krijg je ervan als je dezelfde zomer Airplane kijkt. Die
melige komedie liet gezagvoerder Robert Stack zijn pilotending nog eens overdoen. Merkwaardig
genoeg kenmerkt ook The High and the Mighty zich door een
goofy sfeertje, inclusief gulp-grappen en sullige dialogen. 'How do you
know these things?' Door de tientallen minuten aan weeïge expositie voor
vertrek! Personages vertellen elkaar alles wat zij al weten, maar wij
nog niet. En of dat nou zoveel zin heeft? Dit is geen 'Airship' of
Fools. In het vliegtuig verzamelt zich een oubollige fifties-melange. Traditioneel tot en met. Vooral de onderkruiperige Aziatische schrijnt enorm. Haar niet-status wordt continu benadrukt doordat de Amerikanen haar vertellen
'dat ze heus niet zo dom is.' De yanks houden zich verder vooral bezig
met kleinschalig seksisme. Pas wanneer het houtje touwtje-vliegtuigje neer dreigt te storten, stijgt het niveau wat. Glazen gaan rinkelen (Jurrassic
Park!) en plotseling wordt akelig duidelijk hoe fragiel een vliegtuig zonder
boordcomputer eigenlijk nog is. Motoren beginnen net zo fanatiek roken
als de mensen. Een werkelijk verheven niveau blijft zo (letterlijk) uit zicht.
Behalve dan in de suggestievolle trillingen van Tiomkins mirakelmuziek.
'My bones are only held together by my imagination.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten