'That man has a diseased imagination!' Pinter 'zei' het zelf. Zijn
sardonische toneelstukken zuigen en schuren. Zou The Homecoming de bekendste zijn?
Een mannenhuishouden ontploft door een onverwachte thuiskomst van één
van hen. Met vrouw. In de eerste akte nemen de 'vaste bewoners' elkaar
nog lekker vilein de maat. Zoals ze dat al jaren doen. Oude pa zwaait
met zijn grote stok, en kleineert zijn lichtjes verwijfde broer.
Schaduwgevechten all around. Enkel de daadwerkelijk boksende zoon houdt
zich gedeisd. In dit spar-rondje imponeert vooral Ian Holm. Het
broeierige crimineeltje hult zich in een goeie leren nazi-jas. Zwarter
dan de tanden van zijn pa. Murder on his mind. Dan verschijnt de broer
die zich ontworstelde aan dit slagersmilieu. Terug in het ijzig koude –
goed 'gecaste' pand. Bikkelharde tegels op de trap. Fel abattoir-licht.
De inrichting totaal uitgebeend. De teruggekeerde doet zich voor even
opgewekt voor en paft de vele sigaren mee. Maar net als mijn
gebruikelijke toneellimiet van één uur begint te kriebelen, stort Pinter
zijn personages in een peilloze diepte. De immoraliteit grijpt
definitief om zich heen. Het draait om die 'tart'. Natuurlijk. Bizar,
maar raak detail: actrice Merchant was ooit met Pinter getrouwd. Ze
dronk zich na hun scheiding dood. Da's bijna een Pinter-stuk op zich...
'Go and find yourself a mother!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten