Weer een Oscar-winnaar, stampvol entertainment voor 'children of all ages'.
Het circus beleeft haar herfsttij op het grote doek. De decadentie
heerst. Aan één ring hebben Barnum & co niet genoeg. Nog één keer
wordt alles uit de kast gehaald, voordat televisie de mensen binnenshuis
ging houden. Regisseur Cecil B. De Mille – een goede naam voor een
circusdirecteur – krijgt er geen genoeg van. Hondjes op hondjes op
paarden. Hondjes verkleed als mini-olifanten. En vooral: parades. 'A gay
nineties album.' Er trekt nog net geen bloemencorso voorbij. Ik vond
vooral het deel van het circus dat op de achtergrond blijft interessant. De
merchandise-stands bijvoorbeeld. Je kon er een 'pom pom'-hoedje met je
eigen naam kopen. 'Klaar terwijl u wacht.' En waar de acrobaten blank
zijn, zorgen Afro-Amerikanen voor de opbouw. Het rijzen der Big Top
heeft absoluut Koyaanisqatsi-allure. Zodra de tent staat, en de show
start, begint het publiek aan dat grootste Amerikaanse vetprobleem te
werken. Tussen de acts door leunt de film op James Stewart. Met reden
permanent geschminkt steelt hij onherkenbaar de show. De Mille zelf
lijkt zich vooral thuis te voelen als het misgaat. Van mij had de film
met de ramp mogen beginnen. Wat een chaos. Wat een decor.
Nightmare alley. Trouwens, voor alle leeftijden? Echt niet. 'Why is it whenever
he's around I'm all wet?' 'In more ways than one.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten