'Herinner je je nog dat je mij naar
bed bracht. Toen al.' Pa zegt het vol trots en alcohol tegen zijn
dochter. De omgekeerde wereld, op alle niveaus. Ook de Sovjet-Unie
wankelt op haar laatste benen en zou weldra over de kop slaan. De
wilde jeugd lijkt alvast een voorschotje te nemen, in groepen dansend
op Teutoons stampende hits. Hun moves verraden dat ze stiekem al wat
Swayze en Springsteen hebben gezien. Middelpunt is de spichtig
kronkelende Vera. Met volvette coiffure en plamuur zet zij kameraden in
vuur en vlam. Thuis bekijken pa en ma kleine 'Veerke' met afgrijzen.
'Sinds wanneer liggen er hier dollars op de grond?' Hun gemopper heeft dan nog wat liefs. Het hoort bij de Russen, net als de troep die daar
nooit opgeruimd wordt. In cinemaland oogt pittoresk verval prettig
oncomfortabel. Een 'maximoem' aan chaos. Vanaf het moment dat Vera de
weinig serieuze Seryozha aan de haak slaat, verandert de toon echter.
Rede- en reddeloosheid gaan overheersen. Deze Perestrojka-puber ontpopt
zich als de Oostblokse variant op Betty Blue. Even expliciet en
hysterisch genietend, maar met een gekte die van buitenaf binnendringt.
Vera's vadertje wordt een metafoor. Terwijl iedereen vertwijfeld naar
zingeving zoekt – seks, yoga, weckpotten – vindt hij die op de
gebruikelijke plaats. Drank. Daar gaan meer dan alleen liefjes van
kapot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten