'Stop looking as if you swallowed one of your own prescriptions.' Een
'Aios' trekt vol vertrouwen naar een Welsh
mijnwerkersplaatje. Natuurlijk valt dat allemaal bitter tegen. Bitter
als echte medicijnen. En niet de nepmiddelen die zijn voorgangers aan de
arbeiders voorschreven. Zijn baas ligt al depressief in bed. Een nieuwe
vriend pleit voor explosieve maatregelen. Vooral in die ijzersterke
openingsfase barst The Citadel van allure. Er zijn flitsende momenten
van geluk, en huiveringwekkende vol waanzin. De film toont bijvoorbeeld
een even wonderlijke als beklemmende bevalling. De baby komt onwerkelijk
groot tevoorschijn. Verstijfd als een alien. The horror, the horror.
Meer moeite heeft de arts met het plaatselijke 'schooljuffie'. De fenomenaal fantastische Rosalind
Russell torent in een slim shot boven Ronald Donat uit. Ze vormen vlug
een fijn paar. Zij op de fiets, hij lopend. Helaas worden de kwaliteiten
van Russell nauwelijks benut. Nadat de twee een kleine Pasteur-manie
beleven – verhinderd door een caviabevrijdingsfront! – raakt de film
verstrikt in epische bedoelingen. Weg van de mijnwerkers, op naar de
rijkelui van Londen. 'Ik adviseer je een man te nemen en kinderen te
krijgen.' Dokters aan het golfen. Realistisch, maar het slot wordt
afgeraffeld. Als je niet weet hoe je epos te beëindigen, houd je gewoon
een rechtszaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten