donderdag 11 augustus 2016

The Citadel

'Stop looking as if you swallowed one of your own prescriptions.' Een 'Aios' trekt vol vertrouwen naar een Welsh mijnwerkersplaatje. Natuurlijk valt dat allemaal bitter tegen. Bitter als echte medicijnen. En niet de nepmiddelen die zijn voorgangers aan de arbeiders voorschreven. Zijn baas ligt al depressief in bed. Een nieuwe vriend pleit voor explosieve maatregelen. Vooral in die ijzersterke openingsfase barst The Citadel van allure. Er zijn flitsende momenten van geluk, en huiveringwekkende vol waanzin. De film toont bijvoorbeeld een even wonderlijke als beklemmende bevalling. De baby komt onwerkelijk groot tevoorschijn. Verstijfd als een alien. The horror, the horror. Meer moeite heeft de arts met het plaatselijke 'schooljuffie'. De fenomenaal fantastische Rosalind Russell torent in een slim shot boven Ronald Donat uit. Ze vormen vlug een fijn paar. Zij op de fiets, hij lopend. Helaas worden de kwaliteiten van Russell nauwelijks benut. Nadat de twee een kleine Pasteur-manie beleven – verhinderd door een caviabevrijdingsfront! – raakt de film verstrikt in epische bedoelingen. Weg van de mijnwerkers, op naar de rijkelui van Londen. 'Ik adviseer je een man te nemen en kinderen te krijgen.' Dokters aan het golfen. Realistisch, maar het slot wordt afgeraffeld. Als je niet weet hoe je epos te beëindigen, houd je gewoon een rechtszaak.

Geen opmerkingen: