'How can they see with sequins in their
eyes?' De NY Times heeft bijna alle 'best picture' Oscar-winnaars
trouw in haar 'duizend beste films'-lijst opgenomen. Eigenlijk jammer,
want zo geef je de contemporaine critici keer op keer gelijk. En dat
terwijl ambachtelijkheid dikwijls overheerst. In casu: Chicago. Een
musical die de selfie-wetten van de showbiz op de stiletto-hak neemt.
Die meta begint nu toch wel ongemakkelijk te voelen. In hoeverre is een
parodie nog een knipoog als je er zelf 'stars in your eyes' hebt? De
jazz-tunes van de soundtrack schreeuwen om een melancholische Randy
Newman-injectie. Slechts de loser-ballade van John C. Reilly komt in de
buurt. Mister Cellophane beklaagt zich zijn eigen onzichtbaarheid. De
cuckold van moorddiva Zellweger laat zich vermakelijk door zijn ontrouwe eega wegspelen. Zij
droomt zich een ster. (In het begin zijn alle liedjes haar fantasie, een
zeer tof idee.) Bitchy Jailhouse Rock regeert later. 'I fired two
warning shots. Into his head.' De sappigste song swingt dankzij de
sterke 'mama' Queen Latifah. Aan het eind belanden alle jail birds met
de hulp van gladjakker Gere dan toch nog op het echte podium. Camerawerk
en edits zijn daar van flitsende klasse. Driedimensionale suggesties,
zelfs op een klein scherm. Die technische Oscars zullen óók wel gewonnen
zijn. 'Let's all stroke together, like the Princeton crew.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten