'When you get him unastonished, tell him to take care of my horse.' De
problemen van de VIP. Iedereen wil wat van je. Staart je aan. Of erger.
Haters gonna hate. Een 'bekende westerner' is back in town. De jongelui
pochen, wat een sof. Hij ziet er wel heel gewoontjes uit. De jonge
haantjes smeren de sporen. De gunfighter – a little older, a little
tireder – heeft daar helemaal geen zin meer in. Een vroegoude Gregory
Peck, zelf slechts 34, ziet er gepast afgepeigerd uit. Foute snor. Hoed
diep over het voorhoofd. Doffe blik in de ogen. De roem, heeft 'm
lamgeslagen. In de 'palace bar' hoopt hij in enige rust zijn ryes weg te
tikken, maar dat gaat zomaar niet. Zijn kunstjes zijn vereist. 'How'd
you like to see that street out there full of gunplay?' De barroom
loafers (pracht bandnaam) buzzen als vliegen om hem heen, en ze laten
zich niet meer verjagen. Het fijne script werkt met kleine
verhaallijntjes die langzaam maar zeker het onvermijdelijke net sluiten.
Een paar mannen in de achtervolging. Eentje achter een zolderraam. En
een vrouw in een verstild klaslokaal. Terwijl Peck peinst over een leven
dat te vlug voorbij is gegaan, komt het gevaar elke minuut dichter bij.
'Loopt die klok bij?' De gunfighter wil zijn terugkeer rekken, zijn
vrouw zien, zijn tijd bevriezen. Hij laat zich door hijgerige omstanders
overtuigen dat alles nog kan. Nee, hij overtuigt zichzelf. 'I drew
first.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten