'I always feel so much better after
you've talked to me.' Opmerkelijke wijze film over psychotherapie.
Recht uit Hollywoods Freudiaanse periode, maar hier geen malle dromen of
vergezochte theorieën. De lessen zijn van alle tijden. Een vergeefse
zoektocht naar bevestiging van pa en ma, met alle nare gevolgen van
dien. Vastroesten in kind zijn. Of zoals de psy (wel gewoon met pijp)
zegt: 'Because you were going back to your original pattern'. Het
portret van Freud hangt aan de muur en hij ziet dat het goed is. Olivia
de Havilland speelt met schichtige blik de vrouw met de 'nervous
breakdown'. Het huwelijk bekomt haar slecht. Maar waarom dan? Na een
rondje electroshocks zet de psycholoog het op een babbelen. Langzaam
richting harde kern. Ik mopper vaak wanneer psychische malaise tot één
trauma herleid wordt. The Snake Pit doet zoiets dan ook niet. De cliënte
leert dat het een samenspel van grote en kleine gebeurtenissen was. Het
psychiatrisch ziekenhuis zorgt ondertussen voor het melodrama, en oogt
zowel creepy als realistisch. Een ware Foucault-conditionerings-
machine,
maar met menselijke trekjes. Tijdens de catharsis stipt de film zelfs
hét ultieme Freudiaanse element aan. De ongelijkwaardige maar o zo
intieme verhouding tussen therapeut en cliënt. 'Nu weet jij alles van
mij, en ik helemaal niks van jou.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten