'Waarom zou íemand ons nodig hebben?' Werklui aller landen in hetzelfde
schuitje. Siciliaanse vissers kunnen Noord-Engelse mijnwerkers de hand
schudden. Keihard werkend voor een schamel loon, met gevaar voor eigen
leven bovendien. Het eilandenrijk vormt natuurlijk wel een pittoreskere
setting dan mijngangen. Schaduwbootjes met lichtjes vertrekken en
arriveren in de schemering. Als ze lang wegblijven, staren zwarte
'weduwen' reikhalzend uit over de baai. Hun gewaden wapperend in de
wind. Dergelijke shots maken de film vooral tot een esthetisch genoegen.
Juist wanneer Visconti afstand neemt, raakt hij de kijker. En dat is
toch een wat ongemakkelijke paradox. Dichter op de huid brengt hij de
schreeuwerige koppen nogal 'revolutionair' in beeld. Ook de voice-over
helpt niet. Net iets te zelfverzekerd duidend. Het mededogen voelt
protserig. In een vissersgezin wil één van de broers betere
werkomstandigheden. Hij weet zijn tegenstribbelende opa te overtuigen,
maar de ouwe krijgt gelijk. Het conservatieve dorp keert zich tegen hen.
De opjutter wordt een visserman zonder vrienden. Misschien had hij het
moeten weten. De Mussolini-slogans staan nog op de muren, en de
gluiperige arm der wet interesseert zich enkel voor de heerlijk gewone
zuster. Zij aardt stevig. Alleen wanneer het even meezit kan er gelachen
worden. 'Meer ansjovis dan officials!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten