'A can of trash. Human evolution
in the key of C.' Ergens tussen stijlvol en over the top trommelt dit
rockster-melodrama. Het muzikale tintje werkt zéker. Binnen twee minuten
schetst de film de perfecte decadentie. Van stadionrock naar naakt
lummelen op een micro-beach te Lampedusa. Tilda Swinton is de grote
ster, en dat geloof ik meteen. Ze heeft die onverbiddelijke Bowie-factor.
De zangeres neemt haar brede puppy Mattias Schoenaerts mee, die
desolaat door zijn zonnebril naar de wereld staart. (In een typerend
chique shot zien we de wereld ook even in die grijze blues-tinten.) Geen
Chris Martin-colors voor hem. Het koppel draait mijn favoriete Captain
Beefheart-song, en alles lijkt klaar voor een intiem relatiedrama.
Stilletjes aan de wandel zoals Alle Anderen. Maar dan komt Ralph Fiennes
de film binnenstormen. En hij neemt de boel totáál over. Aanstekelijk
irritant, 'he's a bum' uit de Wilson en Nilsson-categorie. Met een
bloedmooie dochter bovendien. Het gezamenlijke verleden wordt in
consequent onhandig getimede flashbacks toegelicht. Leuker wordt de film wanneer Fiennes de Stones een manische ode geeft. (Het blijft een
kutband) De muziek verwaterd daarna, en ze gaan stelletje-kwartetten,
met een dure cocktail-twist. Under The Volcano op een festival, tragiek
ter land, ter zee en in de lucht. 'We've just made their vacation,
haven't we.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten