'We will cut no more unless
we get paid.' Tussen de rietsuikervelden van Colombia staat een laatste
boerderij. De hele omgeving is al opgeslokt door agrarische massaproductie.
Een mechanisch rechte weg leidt naar de woning. Midden op die weg loopt
een oude man, tot er een truck aankomt. Onrustig kijkt de man om.
Bulderend nadert het gevaar, en vliegt voorbij. Schuilend tussen de
ranken daalt het fijnstof op hem neer. Dust in the wind, al is die
associatie echt veel te romantisch. Het tastbare (en tegelijkertijd
bijzonder soundscape-achtige) La Tierra y la Sombra doet de kijker bijna zelf hoesten. De omstandigheden snijden in alle opzichten. De oude man
keert na jaren terug bij zijn proestende zoon, die als een mijnwerker
(of als E.T op aarde!) wegteert. Regisseur Acevedo vangt hun eerste
familie-interacties in katholieke shots. Een heiligentafereeltje bij een
bed. Hopen op de wederopstanding van het maankind. Een soort Stellet
Licht, wellicht. Maar La Tierra blijft een grimmige handelingenfilm.
Levens worden bijeengeveegd. De stof gaat dan net zo magisch zweven als
de kikkers in Magnolia. De gevolgen zijn heel wat heftiger. Een vlieger
legt de laatste verbinding tussen bedompte aarde en het oneindige. De
Colombiaanse Hazes had eerder al zijn weeklacht gezongen. Stof zijt gij
en tot stof zult gij wederkeren. Plant-kwaadaardig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten