'You
know how much I love you right?' Het moet uitgesproken worden, dus het
is niet waar. Enkel 'hare' Krisha zelf blijft het maar ontkennen, zoals
ze haar hele leven rondom eigen waarheden heeft opgebouwd. De zestiger
arriveert puffend en babbelend op een familiereünie. Even zet de film de
kijker nog op het verkeerde been. Na een Lynchiaans intro heeft die
gekke Krisha wel wat komisch. Ze sjouwt nog net geen Wiener-Dog mee. (Al
zijn er honden genoeg.) Tijdens de ontmoeting met haar All American
Family begint het al te kriebelen. Iedereen is te enthousiast.
Krisha net te gefocust. Wanneer ze zich afzondert komt er een wonderlijk
medicijnendoosje tevoorschijn. Herken de mens aan zijn voorwerpen.
Binnen een paar scenes verandert Krisha van lief tantetje in een
potentiële heks. En wie zal er de klos zijn: zij of de anderen? De
soundtrack helpt de zenuwen niet kalmeren. Brian McComber (van de Dirty
Projectors) plienkt en ploinkt er in oude Antionioni-stijl lustig op
los. Ritmes klikken als de keukenklok die verdwijnt. De fraaie
cinematografie draait duizelingwekkende cirkels. Technische hoogstandjes
met een steadicam. Zo werken alle elementen samen in een uiterst
geconcentreerde tour de force. Met Krisha als intens middelpunt en Nina
Simone als voodoopriesteres. Rustig en toch retespannend. 'You have to
do the work.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten