HyperNormalisation

'Is this the way reality really is?' Drie uur zonder zuurstof buiten de bubbel. Zo scherp, zó ontmoedigend. Gelukkig had Erich Fromm me al een beetje voorbereid. Net begonnen in To Have or To Be, valt het op hoezeer beide 'verhalen' in elkaar grijpen. Dat maakt het enkel pijnlijker. Al zo'n jaar of veertig stapt de mensheid dus verdwaasd rond in een apathische doem-stemming. No alternative. Zelfs de aanslagen waar 'we' tegenwoordig zenuwachtig van worden, bereikten al in de jaren tachtig de vliegvelden van Rome en Wenen. Waar blijft het nieuwe idee? Wellicht dat Fromm het weet, met zijn Zijn-maatschappij. Curtis geeft intussen flits-shocktherapie. Stipt aan en associeert. 'The banks just stopped.' Hij praat er met een licht-ironische ondertoon over, en doet dan aan Laurie Anderson denken. 'Only an expert can deal with the problem.' Post-truth creëren spin doctors de hyperrealiteit, waar werkelijk niets er meer toe doet. En zeker de expert niet. Het lijkt een kwestie van tijd tot 'echte' dictators het Westen zullen regeren, onder het mom van eenheid en focus. Trump is de 'politicus' die de moderne mensheid verdient (ik tikte eerst zeer terecht 'verzint'). All façade, net als imaginary villain Khadaffi. Laat de hel dan toch maar bestaan, zodat Blair erin kan rotten. Ik zoek mijn knuffels wel in Walkabout-fragmenten en muziek. 'Dream baby dream, forever.'