'Hoe wordt een mens een koe?'
'Langzaam.' Te Teheran verschijnen barsten in een appartementencomplex.
Zou het een Durak-metafoor zijn? Zo huis, zo regime? Er lijkt toch
minder aan de hand. Het getroffen stel vindt via vrienden snel onderdak
óp een dak, en even kunnen ze rustig verder leven. De man is leraar op
de middelbare, waar hij zijn levenslessen deelt. Het zijn heerlijke
scenes vol van begrip. 's Avonds staat hij als stel met zijn vrouw op de
planken. Een paar ultrakorte fragmenten volstaan daar om Miller's magie
te suggereren, ook dankzij de fraaie sets trouwens. Voor de film écht
warm dreigt te worden – en een Iraanse Bullets over Broadway – valt de
klap. Natuurlijk. Farhadi's stijl krijgt inmiddels iets vertrouwds.
Klassiek met een aangrijpende cesuur. De vriendengroep fungeert als
vangnet, totdat ook daar gaten in beginnen te vallen. Het verwerken van
trauma's doet mensen domme dingen doen. Eindeloos herkauwend op wat er
gebeurde. De grimmigste psychologische oorlogsvoering komt altijd uit
eigen frustraties voort. (En misschien zit daar het tentatieve verbandje
met Miller). Belangrijker zijn de achteloos opgeworpen gender-kwesties,
die nog net wat meer wringen in een patriarchale samenleving. Zo doet
melodrama-klasbak Farhadi toch weer nadenken. 'Ik ben slechts een
salesman, en níets anders.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten