'Step,
step, around, punch.' Het engste aan al die 'fit girls' van
tegenwoordig vind ik het totale zelfobsessieve. Dat je slechts
(nimmer) perfecte huls bent. Het lijkt me een mespuntje gezonder om
competitief in sportvorm te zijn. Of het nou om een bokswedstrijd of
een danscompetitie gaat, in een groep maak je plezier. Een tweestrijd
geeft een werkelijk 'spiegelbeeld', een 'ander' zonder wie jij je
kunsten nooit had kunnen vertonen. The Fits vertelt over een klein,
fanatiek Afro-Amerikaans meisje uit Cincinatti, dat al haar tijd in de
gymzaal doorbrengt. Ze traint samen met haar boksende broer, maar ze
heeft de 'Lionesses' wel in de smiezen. Het dansgroepje dat zich met
flitsende moves op hún wedstrijd voorbereidt. Dat is de heupwiegende
plek die zwarte meisjes is gegund. Het kost even, maar ook de boksende
tomboy neemt de stap. Determination op haar strakke gezicht. Maar is dat
nu wel vooruitgang? De snerpende moderne soundtrack prikkelt en
schuurt, als een gigantisch muzikaal vraagteken. Er gebeuren almaar
vreemdere dingen, en mijn hele duiding valt in duigen. De groep blijkt
het gevaar. En ergens schemert er – net als in It Follows – toch ook
weer het grote Amerikaanse rassenthema. Als het meisje op de buitentrap
naar de desolate wegen staart, lijkt haar kleine wereld een kooi.
Opgesloten in de projects. En in dat lichaam. 'It was live.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten