'You sound like a
disillusioned patriot.' Robert Montgomery had een handje van
merkwaardige noirs, toch al een genre van vreemde (invals)hoeken. Net
als in regieklus The Lady in the Lake speelt hij hier zelf de hoofdrol,
nu als oorlogsveteraan met 'een plannetje'. Montgomery kende het
wereldje als voormalig soldaat uit eigen ervaring. De dolende PTTS'ers
die hun draai niet meer vonden. Zijn hoofdpersonage reist uit arren
moede (maar met fikse dollartekens in de ogen) naar San Pablo. Een plek
van de outcasts en misfits. Spics en Injuns. De stoffige straten doen
aan Touch of Evil denken. De moderne tijd is er ook al. Gegoochel bij
een kauwgombalautomaat, en een schurk met een gehoorapparaat. Het zijn
dergelijke vervreemdende details die de film maken. Soms sjokt het
scenario ook zelf nogal vermoeid verder. Op de straten en in de Mexicaanse
establishments heersen andere tijden. 'The big drinks are most best.'
Onze held volgt een schurk, maar wordt zelf ook weer gevolgd. Vadertje
Staat lijkt goedmoedig, maar de depri ex-soldaat twijfelt. Is iedereen
corrupt? Hij vindt zijn troost niet langer bij blanke 'dames', of in een
chique club. Geef hem de fles van een oude Mexicaan en de healing touch
van een injun girl, die hem aan zijn tijd in de Pacific herinneren. Een
laatste rondje van het leven. Ontredderd in alle opzichten. The man
with no place.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten