'This is gonna be nice on mushrooms.'
Die had ik even niet paraat, maar ook zonder natuurproducten snapte ik
de aantrekkingskracht. De potentiële geestdodendheid van mumblecore
wordt hier verruimd – slash – om zeep geholpen met bakken acid. Een stel
kids in Baltimore steekt elkaar stevig aan. Steeds grotere hoeveelheden
poeders en plantjes, op steeds maffere plekken. Van psychedelische
rockbandjes komt weinig meer. Staren naar de muren, uit autoramen, of
van daken. 'The view is better than the pussy.' Zeker tijdens het
donkerblauwe ambient-intro kreeg ik het idee dat Vincent Gallo dit zou
diggen. Misschien had hij een song bij kunnen dragen. Het bloedmooie
meisje is er al. Gallos's grimmig-meditatieve kwaliteit raakt wel wat
ondergesneeuwd door, nou ja, paddo's dus... Ik hoopte dan maar op een grote rol voor
de vreemde psycholoog in korte broek. 'I want to try to figure out
exactly what your conception of a normal relationship is.' Hij verdwijnt
snel. Bepaalde drugs-gebruiksmethoden zijn ook een therapie op zich. De
geduldigen krijgen het langverwachte en gezochte shot metafysica. Een
vleugje Tarkovsky, met tinkelende bellen. Het ware begin van de film,
wat mij betreft. Misschien meer in Toad Road 2? Nee dus. Want de
steractrice stierf. Zelden zal een 'dedication to the memory of' met
zoveel ongeloof zijn ontvangen. Cultstatus verzekerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten