'De rij
begint achter mij.' Boze witte man Ove fungeert als éénkoppige
buurtwacht op zijn woonerfje in Zweden. Misschien was hij beter naar
Noorwegen geëmigreerd. In Zweden zijn nog nét genoeg mensen (en
buitenlanders) om je aan te ergeren. Ze verhinderen zelfs zijn
laatste plannetje. Suïcidus Interruptus. Ove moet nu wel aan zijn eigen
penibele situatie denken. Vrouw dood, zijn job verdwenen. 'Je kunt nog
best wat doen met je leven.' De saai smerende muziek hint er al op.
Ondanks Ove's depressies en gemok zal dit een zoete feel good-film
blijken. Rest de vraag: waaruit zal de grote verandering bestaan. Een
vrouw, of toch een reis? Iets anders - wat dan ook! - leek me een plus. De film maakt er
een curveball van. De sociale controleur vlucht via enkele Proustiaanse
flashbacks in het verleden. Meestal niet aan mij besteed, maar dit is
een zeldzaam voorbeeld van een scenario dat enkel tijdens dat handjevol
herinneringen een snaar weet te raken. In het 'vroeger' vindt Ove zijn
warmte terug. En ook zijn intelligente vrouw, die deze 'Pech-Ovel' ooit
uit zijn cocon hielp. 'Hoe kan iemand nu te lief zijn?' Demis Roussos
bibbert op de soundtrack, light jazz doet hartjes trillen. Het ultieme
seventies geluid, voor goudbruine tijden. Zelfs sjaggie Ove was gelukkig. Samen
met een vrouw, op reis. Dus toch gewoon het standaard-antwoord. 'Je mag
van binnen dansen'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten