'When a guy like me can't write,
they ought to shoot him.' Richard Widmark blijft één van mijn favoriete
acteurs. Zijn stijl is elektriserend, zelfs in een niemendalletje wekt
hij hortend en stotend continu de indruk onder hoogspanning te staan. In
dit Boulting-vehikel speelt Widmark een schrijver die overduidelijk
naar Hemingway werd gemodelleerd. De man die overal bij was, probeert
nu te verdwijnen. Een nogal Afrikaans ogend Mexico vormt dan de juiste
setting. Het typische hinterland, daar waar het altijd feest lijkt, en
de witte man zijn depressies kan 'door-leven'. Verdwaasd en verfomfaaid
heeft Widmark wat weg van Kinski. Scruffy as the landscape. Van
schrijven komt het echter niet langer, totdat een lieftallige dame hem
opspoort. Greer staat haar mannetje, al rokend en fotograferend, maar ze
heeft volgens de auteur zo haar minpunten. 'Tastes in books: doubtful'.
De milde grapjes over het schrijverschap, geven de film net wat
extra's. De auteur die 'on screen' op zoek gaat naar het noodzakelijke
'flaw in the character'. Letters geven natuurlijk nooit het gewenste
spektakel, dus belandt het stel in Kuifje-stijl in de handen van twee
mysterieuze kerels met een Europees accent. Een blik in de kast spreekt
dan boekdelen: Nietschze. Aha! Nazi's! Een Indiana Jones-handigheidje
doet de rest. 'Who cares what the critics say, I like it.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten