'You know, this is
not a human baby.' Het is een bijzondere, die Laurie. Ik wist eigenlijk
weinig van haar, op een paar platen na dan, maar deze ultrakorte docu
zit vol hartverwarmende privé-verhalen en natuurlijk ook vol prachtige
muziek, allemaal even gelijkmatig stijlvol. (En o zo invloedrijk. Ik
hoor The Books zeker terug in sommige arrangementen.) Begeleid door haar
eigen muzikale ziel, stort Laurie haar zielenroerselen uit. Nergens te
lang vasthoudend aan een bepaalde gedachte, maar aan boord van
'different trains', de sporen volgend. Als ijkpunt fungeert de
welbekende geaffecteerde stem, waarin elk woord klinkt als Het Laatste.
'Really enunciating each word'. In deze docu leren we waar dat trekje
vandaan komt. De hallucinante beelden doen denken aan Guy Maddin. Veel
winters, veel ijs. 'Meet me by the lake'. Maar als echte New Yorker gaat
het natuurlijk ook al snel over 9/11. Inclusief een fenomenale
(fenomenologische!) Wittengein-witz. 'If you see something, say
something.' Ongeveer halverwege belandt Laurie kortstondig in een wat
kabbelende navelstaar-fase. Het onderwerp wordt dan steeds duidelijker.
Afscheid nemen. Hoe houdt je op een goeie manier vast, wat niet vast
valt te houden. Daar verschijnt Lou on the beach, als de geest die
altijd al boven de film zweefde. 'You should try to learn how to feel
sad, without being sad.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten