'Limbo, that sounds nice.' Het Grote Niets. Slackeren met Strangers in Florida. Van Kelly Reichardts debuutfilm uit 1994 (!) geloofde ik ongezien dat ie goed zou worden. Ik had 'm daarom maar bijna imaginair gelaten. Die zeventig minuten kon ik ook wel zonder verificatie koesteren. Gelukkig toch gedaan, en met volle teugen ondergaan. Reichardt toont ons haar prille klasse én haar grote voorbeelden. Dit is het All American arthouse-land waar Jim Jarmusch en Edward Hopper de bekende goden zijn. Cassavetes vormt een derde, meer verrassende pijler. 'Hij' injecteert een fikse shot jazz, gepersonifieerd door een cavialovin' cop. Deze kerel heeft een drumset achter morsige gordijnen staan. Het lijkt wel een Jandek-albumhoes. Erg belangrijk is hij eigenlijk niet. De thirty something-dochter van de agent deelt op de voice-over haar eenzaamheid en verloren jeugd. Zij ademt in alles een echte Reichardt-hoofdrol. Op de vlucht voor haar eigen lijzigheid, ontmoet ze een medeslacker. De twee zoeken de zin in een vleugje gevaar. Al snel stuiten ze daarbij op hun grenzen. 'I'm out of my element in Broward.' Karrend langs lege velden belanden de twee in platenzaakjes en andere akkefietjes. We zien zelfs een platenhoezen-sequentie. Hot rod rumble, op standje sloom. Langzaam vervliegt het verlangen, en knipperen slechts apparaten nog. 'You ought to hang on to that stuff'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten