Man with a Movie Camera

Spiegelend in een winkelraam, zie ik de cameraman staan/Zijn blik wordt de mijne/Een wereld om te verdwijnen. Je zou voor minder 'poëet' worden! Vertov sleept de kijker onverbiddelijk mee, het tempo van de maalstroom almaar aanwakkerend. Na de verplichte lap dialectische tekst, is het aan de mensen van het Nieuwe Land. Met de cameraman in de rol van woeste dirigent, en tegelijkertijd als een Where's Waldo in Sovjetland. Hij staat werkelijk overal te draaien. Op de spoorbrug of een rijdende auto. Wandelend door massa. Uitwijkend voor apocalyptische vonken. Maar ook: pootjebadend aan zee. Sovjet-melancholie en machismo vallen langzaam samen. Net als bij Buster Keaton krijgt ook de wildste stunt nog iets aandoenlijks. Vertov heeft aan één groot oog genoeg. Hij eert groot en klein. De razende fabrieken én het sluiten van een bh van een meisje. Staal op staal. Billen op billen. Vrolijk sprankelend barst het celluloid uiteen van levensvreugde. Reggio, Chaplin én Riefenstahl hebben hier hun lessen geleerd. In een lange onafgebroken méditation ontdekt film zichzelf. Of ziet de cinema dát het een hele wereld kan zijn? Soms filmt Vertov zo mooi dat zijn verité bijna onwerkelijk wordt. Ten einde raad verzamelen de stadslui zich in een theater. Op het doek projecteert Vertov zijn daden. Hún daden. De droom van de levende camera.