'Heel, motherfucker!' Solondz schiet
raak met losse flodders, dat is óók een filmkunst. Werkelijk alles en
iedereen krijgt er van langs. High brow, low brow, Woody Allen en
downers, niemand is veilig. Het begint al met de luxe openingstitels die
naar Ross Perry knipogen. Tweede shot: de perfecte Boyhood-diss. Een
lethargisch ex-kankerpatiëntje in het gras, voor zijn lijden beloond met
een worsthond. Op dat moment vermoedde ik dat het sullige hondenbeest
als een soort De Jurk de segmenten zou verbinden, maar dat plan laat
Solondz razendsnel (en bewust ongeïnspireerd) los. Zo moeilijk was het
echt niet geweest... Toch werkt zijn komedie wel degelijk uitstekend op
de lachspieren. (En op andere spieren van de viervoeter.) Diens jongste
eigenaar, tevens dwarsfluit-kakker, oefent een prélude en houdt een Zéro
de conduite-kussengevecht, terwijl Debussy klinkt. Alles wordt
lulligheid. 'But I thought granola was healthy.' Het logische hoogtepunt
van deze cinefiele zelfhaat, aangelengd met een vleugje liefde, vormt
het segment rond Danny deVito. De oude dwerg sjokt met Wiener-Dog door
de filmschool, en probeert zijn studenten Storytelling te leren.
Tevergeefs. De gender-hipsters zijn geobsedeerd met de thema's van nu.
Queer theory! Fuck de klassieke narratologie. Solondz voegt de daad bij
het woord. Actie. Reactie. 'Real Stuff. Pain.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten