'I
thought I was going to last a lifetime.' Bitterzoete zuurstokjesfilm met
Audrey en Albert Finney. De dikke en de dunne, ze grappen er zelf ook
over. Het stel lijkt een Zwitserleven in Frankrijk te leiden. Zo goed
dat zelfs de naam van het kind wordt vergeten. De soundtrack van Mancini
streelt de oren, de kleedjes van Audrey de ogen. Zelfs de
hologrammen-intiteling ademt in alles luxe resort klasse. (Het soort
plek waar de twee meestal verblijven.) Niets aan de hand dus, alles
gereed voor de romance van een zorgeloze zomer, wat zeg ik, van véle zomers.
Vooruitgang is je oude Genevieve-karretje upgraden van MG naar
Mercedes. Maar in het caleidoscopische palet van Audrey-outfits begint
zich langzaam een breuk af te tekenen. 'Seks was leuk toen we nog niet
getrouwd waren.' In ontmoetingen met (voormalige) vrienden hadden de
twee hun voorland dan al ontwaard. Zwijgen en tobben. Wat lang vlucht de
film in humor met bananen en bubbels. Gedoe met een heel anale
boekhouder: ''You're denying Joanna the right to be her own paradoxical
self'. Dat maakt de switch naar de Blue Valentine-crisis lastig. Een
echt goede komedie met melancholische ondertoon maken is weinigen
gegeven. Blake Edwards deed het ooit heel snedig met Dudley en Julie.
Soms komt Donen dichtbij. Een kleine bite in Audrey's oksel. 'End of
romantic gesture.' 'That didn't last long.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten