'Wil je je echte
naam weten?' Anna Muylaert maakte een tijdje terug veel indruk met The
Second Mother. In Don't Call me Son continueert ze haar thema's, maar het verhaal lijkt toch vooral restproduct. Alsof het idee tijdens
brainstormsessies voor het betere scenario ontstond. Het is een echte
korte verhaal-film, gerekt tot tachtig minuten. Muyaert toont zich
wederom de chroniqueur van de witte Brazilianen. Een geglobaliseerd
land, en tegelijkertijd een microkosmos. (We zien onder meer een
Japanner als agent, en een donkere dame als 'maid'.) De blanke kids
dansen nog altijd op acid jazz, en spelen in garagerockbands. Het
hoofdpersonage heeft niettemin de moderne slag te pakken. De puber
gedraagt zich naast non-conformerend, vooral non-gender conforming. In
de beste scenes staat hij voor de spiegel. Dromend van iets
anders. Die 'Ander' krijgt hij, maar niet zoals hij wenste. Alles mag
dan relatief zijn in het postmodernisme, geldt zoiets ook voor
familieloyaliteit? Hoewel de Freudiaanse familiefuck spannend begint, en
'het nieuwe begin' zijn/haar intrigerende kantjes heeft, blijft de film
onevenwichtig. Moeyaert kruipt nergens onder de huid. De humor hapert,
en de slot-ontploffing valt gemakkelijk te voorspellen. De volgende keer
(in New Fathers, denk ik zo) toch weer wat meer Kore-eeda erin, die
andere familiemeester.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten