'I bet you hate movies that are
universally loved.' De meeste cinefielen zijn ongetwijfeld lone wolves,
die lekker op zichzelf de ene na de andere obscure arthouse-film kijken.
(Zie ook de muziekvariant: Vinyl). Dat komt de smaak van ons soort
mensen vast ten goede... Maar kijk nou, ik vond mezelf ineens in
gezelschap terug met dit Seth Rogen-vehikel. (Nee hè!) Gelukkig weet
onze Seth zelf ook wel dat hij universeel gehaat wordt. 'Doe het
lachje!' Hij speelt daarom (!) wederom zichzelf, en niet eens onder een
andere naam. Tout Hollywood draaft in meta-stijl op, om zo hun eigen
wereldje een hak te zetten. Soms is dat best lachen. 'Dear God, it's me,
Jonah Hill...From Moneyball.' Het merendeel van de tijd neemt Seths
cursus 'scenarioschrijven voor pubertjes' het spijtig genoeg weer eens over. De
apocalyps bekeken door het beperkte denkraam van Kevin Smith. Tot
overmaat van ramp doet ook Danny McBride mee. En we moeten het zonder de
compensatiebonus-kont van Natalie Portman stellen. Dit is een film ván
en voor bleke jongetjesbilletjes. Eindeloos mikken op LMFAO. De
soundtrack redt wat er te redden valt, met Cypress Hill en Snoop
Dogg, en – als enige geslaagde fantasie – de Backstreet Boys! Had het
nou toch gewoon bij een eindeloos Hollywood-feestje gelaten. 'Hey Seth
Rogen, what up man!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten