dinsdag 11 juli 2017

Juste la Fin du Monde

'Jullie schudden hánden! Zijn jullie soms presidenten?' Het viel me wel op vorig jaar, zou Xavier Dolan een beurt hebben overgeslagen? Normaal werkt hij toch stevig door. En inderdaad, op de valreep verscheen er alsnog eentje. Hij zoekt het in toneel, en zoiets merk je meteen. Soms lijkt het alsof álle toneelstukken over familiebeslommeringen rond een thuiskomst gaan. Ik moest in elk geval aan Pinter's The Homecoming denken. Een succesvolle (doch jonge) toneelschrijver vliegt naar zijn rurale familie, met groot nieuws in de koffer. Onaangenaam nieuws. De familie verheugt zich al jaren op de terugkeer van het familielid dat wél wat bereikte. Er worden hapjes gemaakt, en zowel moeder (Baye) als jonge dochter (Seydoux) bekommeren zich aandoenlijkst om de liefde van hun held. In één van de betere scenes sleept de dochter haar verre broer mee naar haar slaapkamer. Een wiet-hol waar Blink-182 uit de stereo klinkt. Haar ongemakkelijke fantasiecrush, sensueel en verwrongen, haalt het beste in Dolan boven. Dan pást zijn trademark weelderigheid weer als gegoten. Een kostuumdrama onder gewone mensen, zonder kostuums. Maar de moederrol loopt moeizaam, en dat dunkt me een teken voor een mindere Dolan-film. De familiedruk wordt langzaam hysterische familiedrukte. Elk besef van 'het huis' ontbreekt. Het blijft papier. 'C'est qui, l'auteur!?'

Geen opmerkingen: