'Jullie
schudden hánden! Zijn jullie soms presidenten?' Het viel me wel op vorig
jaar, zou Xavier Dolan een beurt hebben overgeslagen? Normaal werkt hij
toch stevig door. En inderdaad, op de valreep verscheen er alsnog
eentje. Hij zoekt het in toneel, en zoiets merk je meteen. Soms lijkt
het alsof álle toneelstukken over familiebeslommeringen rond een
thuiskomst gaan. Ik moest in elk geval aan Pinter's The Homecoming
denken. Een succesvolle (doch jonge) toneelschrijver vliegt naar zijn
rurale familie, met groot nieuws in de koffer. Onaangenaam nieuws. De
familie verheugt zich al jaren op de terugkeer van het familielid dat wél wat
bereikte. Er worden hapjes gemaakt, en zowel moeder (Baye) als jonge
dochter (Seydoux) bekommeren zich aandoenlijkst om de liefde van hun
held. In één van de betere scenes sleept de dochter haar verre broer mee
naar haar slaapkamer. Een wiet-hol waar Blink-182 uit de stereo klinkt.
Haar ongemakkelijke fantasiecrush, sensueel en verwrongen, haalt het
beste in Dolan boven. Dan pást zijn trademark weelderigheid weer als
gegoten. Een kostuumdrama onder gewone mensen, zonder kostuums. Maar de
moederrol loopt moeizaam, en dat dunkt me een teken voor een mindere
Dolan-film. De familiedruk wordt langzaam hysterische familiedrukte. Elk
besef van 'het huis' ontbreekt. Het blijft papier. 'C'est qui,
l'auteur!?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten