'Ik
hoor je zingen, maar ik voel dat je niet gelukkig bent.' Uiterst
raadselachtig schrijdt de avant-garde door de duisternis. Een paar
foto's uit verre tijden, een portret met de magie van Faulkner. Donkere
mannen tasten langs de wanden van lange gangen. Alsof wat mijnwerkers
uit de negentiende eeuw verdwalen in een modernistisch regeringsgebouw.
In deze dappere en complete onduidelijkheid speelt Cavalo Dinheiro zich
af. Niet voor even, maar voor altijd. Na een uur moest ik gniffelend
constateren dat ik er in plaats van méér steeds minder van begreep. Zo'n
reactie zal Pedro Costa ongetwijfeld doen handenwrijven. De Beckett van
de Portugese cinema doet zijn geuzennaam weer eer aan. Na een tijdje
beginnen de personages zelfs te fluisteren. Verstaanbaarheid kon ook nog
wel overboord. Zij staren na elkaar, de kijker naar het scherm, hopend
dat de doodsoorzaak (of eender welke causaliteit) zich openbaart. Door
alle suggesties van geweld gok ik dat er ergens een politieke metafoor
schemert. Iets met Kaapverdië en de daad van het doden. Een allang
verloren strijd bezongen in vervlogen liedjes. En net als bij Miguel
Gomes (een leerling van Costa, gok ik) zorgt juist de muziek voor de
emotie en voor plezier. Er niets van begrijpen en dan plots schateren.
Tot de lethargie het overneemt. '93 stabs, 48 clips.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten