'Alles wat we waarnemen, deformeren
we.' Welkom in het Cartesiaanse theater dat cinema heet. Tijdens het
intro ontmoet Tati The Matrix. Is alles wat erop volgt een lucide droom?
Endorphine geeft twijfelaars en wakenden een kwaliteitsinjectie. In de
eerste plaats door simpelweg intelligent te dúrven zijn. Een bromvlieg
kan hier als uitleg dienen in een college philosophy of mind. Het leven
van een meisje verbeeldt alle andere vragen. Het kind is op een
doodgewone winterdag in Canada getuige van een gruwelijke gebeurtenis,
die ze onmiddellijk naar de krochten van haar brein verdringt. Onbewust
weet ze zelf wel dat het trauma daar niet kan blijven, wil het niet gaan
woekeren. Om de ellende 'terug te brengen' is echter lef nodig.
Endorfine. Haar bewustzijn moet 'omgeleid' worden. Een paar
Cronenbergiaanse spelletjes bieden geen soelaas, in tegendeel, ze werkt
zich nog dieper in de nesten. Pa neemt haar ten einde raad mee naar de
hypnotiseur. En dan gaat het goed los. Dit is cinema van suggestie. Ik
stelde me voor hoe de film één lange poging is om de bioscoopzaal
tijdens een EDMR-sessie collectief mee laat (her)beleven. Endorphine
biedt met andere woorden een intieme mindfuck. Enkel het
'trigger'-liedje vond ik wat clichématig spiegelen. 'Daydream, I fell
asleep amid the flowers,for a couple of hours'. Psyche zkt. pijn,
eerdere ervaring geen bezw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten