'Mister, your wife wants you.'
Nocturnal Animals had net mijn 2016-jaarlijstje kunnen halen. Onderin,
om zo aan de uiteinden een Texas crime-film te hebben. Tom Ford moet het
weliswaar zonder de messcherpe Hell or High Water-teksten stellen, maar
zijn thriller bevat een glorieuze intiteling. Echt niemand heeft de
namen gelezen. Wat een vormkracht. Galeriehoudster Amy Adams heeft dit
spektakel voor ons geregeld. Rijkdom brengt het nachtdier geen rust
meer, enkel pijnlijke verlangens. De soundtrack neuriet alvast een
Herrmann-deuntje, op weg naar het Psycho-motel. De manier waarop de film
op gevaarlijk terrein belandt, verrast. Een letterlijk literaire
raamvertelling. Het voelt allemaal wat ouderwets, maar toch ook wel
lief. De twee helften bestaan niet zonder elkaar, maar worden ook niet
veel beter van elkaar. Net een gemiddeld huwelijk dus. Binnen het boek
dat Adams 's nachts leest, knalt de film zonder genade. West-Texas is de
perfecte locatie voor wat fysieke Haneke Games. Aaron Taylor-Johnson
(normaal toch van het massavermaak) vindt zichzelf uit als
Zlatan-schurk. 'I like long walks and kittens'. Michael Shannon levert
vertrouwde kwaliteit als loner agent. Dit tweetal en Amy doen de losse
eindjes vergeten. Toch peinsde ik. Bestaat er een film over een
wérkelijk mislukte kunstenaar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten