The Edge of Seventeen

'Why am I so grotesque?' Ik ging er eens goed voor zitten. Van een vrouwelijke regisseur verwacht ik toch altijd net even wat rauwere cinema. Dat zou wel eens perfect kunnen werken in een hoekige high school-film. Helaas. The Edge of Seventeen lijkt na een hoopvol cynische start meer op The Breakfast Club. Daar hoeft niks mis mee te zijn, maar ik trok het verhulde conservatisme even niet. Depressieve mensen moeten gewoon een beetje vrolijk doen! Als gezegd, het begint nog wel prikkelend. Twee wenkbrauwmeisjes slaan zich vriendin- én vriendloos door het schoolleven. Hun eerste ontmoeting heeft zelfs wat van Ponette. 'She was dressed like a small elderly gentleman.' Kleine, kinderlijke verwondering. Anno nu heeft het leven toegeslagen, en worstelt het hoofdpersonage met het verlies van pa, en – och ja – de levende schaduw van haar popi broer. De cynica zoekt heil bij docent Woody Harrelson, die haar op dat vlak weet te overtreffen. Van zijn mismoedigheid kikkert de film op. Toch wil het maar geen rake satire als Election worden. Daarvoor schuiven de stukken te standaard rond. Het meisje zet zich zuchtend aan de laatste date-option. Een Asian, ribbed en steenrijk. Haar cynisme verknalt door véél te mooie mensen. Jammer.