'Open
it.' 'I am afraid to.' Zowel Steinbeck als Hemingway boekten rond hun
vijftigste veel succes met een korte roman over de Mare. Van die
zeeverhalen die eigenlijk al eeuwenoud leken. Bij Steinbeck ligt de
parabel-kwaliteit er helemaal dik op. Een jongeman duikt een
onwaarschijnlijke parel op. Alle old men van het dorp weten nu wat ze
willen. 'Let me touch it.' De proletariër van alledag droomt plots van
de toekomst. Niet langer hoeft de bloedende vuist van de werkende klasse
op de deuren te slaan, biddend dat de bourgeoisie de kids
komt genezen. Nu is hij zélf rijk. Maar zoiets brengt geen rust in dit
sprookje. Al snel wordt hij omringd door ver boven hem uit torende
schurken. Witte, rijke mannen konkelen. De superieure, op Eisenstein
geïnspireerde shots, maken het Unheim van de Ongelukkige kristalhelder als
die geluksparel. De man is letterlijk ont-aard. Jammer genoeg ontbreekt een moment dat de duiker in de parel staart, en zijn vroegere leven
nog eens terugziet. Rustig onder water peddelend, als in een paradijsje
van Murnau. Hoewel het er niet bepaald subtiel aan toe gaat – en de
actie wat langdradig voelt – blijft de eenvoudige boodschap van
Steinbeck krachtig. Kapitalisme geeft enkel om waarde, nimmer om
eigenwaarde. 'You're a rich man now, you'll have to act like a rich
man'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten