'Vergezel
jij je pa overal mee naartoe?' Een stoere bink-vader heeft zijn kids in
Frankrijk bijzonder Amerikaans opgevoed. Cowboyhoed op en lekker
linedancen. In een majestueuze, zeer muzikale openingsscène zien we het
gezin op zo'n BBQ-feestje. Er broeit dan al iets Egoyans. Pa zingt zijn
dochter toe, die daar wel héél ongemakkelijk van wordt. Even later
verdwijnt ze, en daarmee is ook de beste scene van de film ten einde.
Wat doet een kind dat zich wil afzetten tegen haar Stars and Stripes-pa?
Die gaat met een jihadi, natuurlijk. Pa reageert zoals je dat van een imaginaire Yankee
mag verwachten. Hij gelooft niet in de Staat, en gaat zelf wel op zoek.
Met zijn loserige zoontje in zijn kielzog. 'Ik kan niet achter elke
kopvod an!' Echt denken doet de man niet, compassie heeft hij ook niet.
Hij wil gewoon zijn dochter terug. De film doet daarin denken aan de
anti-pedo-wraakexercitie Trust. Er resten slechts losse, rake momenten,
morsig als de Zodiac-jacht. 'Zag je de staat van de buurt?'. Een
bespottelijk amateuristische tijdssprong doet het scenario bepaald geen goed.
Verzin daar dan een symbolische manier voor! Cinema kan zo fraai het
verglijden van tijd tonen. Almaar warriger (tegelijk islamofobisch en
goedbedoelend) treedt de vergeten zoon later in pa's gelaarsde
voetsporen. Het hart van de prent klopt pas weer tijdens het einde. De
film had la cowgirl nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten